Kreeftenjurk

Ieder jaar organiseert het Metropolitan Museum of Art in New York een prestigieuze modetentoonstelling, waarvan de opening sinds 1948 hét modefeestje van het jaar is: het Met Ball.

De tentoonstelling Schiaparelli and Prada: Impossible Conversations opent morgen haar deuren, en belooft een spektakel te worden: topstukken uit vroegere collecties van modehuizen Prada en Schiaparelli zijn in het Metropolitan met elkaar ‘in dialoog’ gebracht. Elsa Schiaparelli was een concurrente van Coco Chanel, die in de jaren dertig mode en kunst op revolutionaire wijze combineerde: ze was bevriend met de surrealisten en creëerde draagbare kunst: trompe l’oeuil-jasjes, hoeden in de vorm van schoenen en avondjurken met scheuren, kreeften en skeletten.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Op het Assepoester-achtige sprookjesbal in Manhattan gaf Vogue-hoofdredactrice Anna Wintour traditiegetrouw acte de présence als De Heks – als altijd in bont, en een Prada-replica van de lobster dress. De spectaculaire Assepoester van de avond was actrice Carey Mulligan, maar waar zangeres Florence Welch in haar slagroomtaart van McQueen nog kon figureren als goede fee, sloegen Beyonce en Marc Jacobs – beiden in zwartkanten japonnen – de plank volledig mis (bij Beyonce was het probleem een overdaad aan paarse veren, bij Marc zijn witte boxershort).

De invloed van een dergelijke tentoonstelling (en rode loper) moet niet onderschat worden. Italiaans zakenman Diego della Valle kondigde plotseling aan het huis Schiaparelli na zestig jaar te herlanceren met en nieuwe winkel aan het Place Vendome, en een comeback-collectie (John Galliano wordt al genoemd als hoofdontwerper). Het lijkt een trend van de afgelopen jaren: vergeten modehuizen worden voor een appel en een ei opgekocht en vervolgens, terend op de goede naam uit het verleden, met veel bombarie opnieuw gelanceerd. Zakenman Arnaud de Lummet haalde dit kunstje al uit met Vionnet, en probeert nu hetzelfde te doen met Mainboucher en Herbert Levine.

Hoewel de herrijzenis van Schiaparelli met enthousiasme wordt begroet, is het nog maar de vraag of men in staat zal zijn de iconische geschiedenis van het modehuis eer aan te doen: de motivatie van mannen als Della Valle en De Lummet is puur berekenend – ze kopen een naam, pompen er geld in, gooien er een bekende ontwerper tegenaan en hopen dat mensen het gaan kopen. Misschien heeft Miuccia Prada, die samen met Schiaparelli werd geëerd in het Met, het wel het beste begrepen van iedereen.

‘I make clothes,’ zei ze tegen de New Yorker. ‘It’s silly.’.

 

Verschenen op hard//hoofd in de rubriek hard//talk, 9 mei 2012